فجایع اخلاقی شمس و جلال بلخی - موسسه فرهنگی مذهبی دارالصادق

آیا باور میکنند : که مولوی حدیث غدیر را ابدا به معنای سرپرست نگرفته ؟؟

زین سبب پیغمبر با اجتهاد
نام خود و آن علی مولی نهاد
کیست مولی آن که آزادت کند
بند رقیت ز پایت برکند
چون به آزادی نبوت هادیست
مومنان را ز انبیاء آزادیست!!!

همانطور که میدانید معنای مولی در این حدیث فقط ” اولی به تصرف ” است و بعضی معانی آن اصلا مورد نظر نیست…. از آن جمله “معتق ” به معنای آزاد کننده ی بنده که منظور مولوی است!!! که حتی احدی از علمای عامه این معنی را اینجا نگفته اند…
مثنوی در اینجا دو تاوبل کرده است:
1-مولی را به معنی معتق(آزاد کننده ی بنده) تحریف کرده است..که بر فرض آنکه از نظر لغوی چنین معنایی داشته باشداین معنی منحصر در پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم و مولاعلی علیه السلام نیست زیرا بسیاری از صحابه و مردم بنده آزاد کردند…
2-آزادی را آزادی از آتش جهنم معی کرده و گفته: این کار انبیاء است که اولا مراد پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم در این حدیث چنین چیزی نیست و ثانیا این کار به گفته ی مولوی اختصاص به انبیاء دارد و امام علی علیه السلام که پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم نبوده
و اگر هم مقصود تبلیغات مولا علی علیه السلام باشد باز منحصر به آن حضرت نیست…زیرا سایر افراد هم مبلغ اسلام بودند در حالیکه جمله ی “فهذا مولا” در مقام حصر است و مخصوص مولا علی علیه السلام نه کس دیگری
پس ببینید این تعبیر مولوی به هیچ وجه با منظور پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم که ولایت خاص و انحصاری مولا علیعلیه السلام بوده جور در نمیاید و اینکه او تعبیری متفاوت و سلیقه ای از خودش کرده…مطمئنا هر انسان دانایی با تدبر و تفسیر این چند بیت میفهمد که او به هیچ وجه مولا را در معنای واقعیش به کار نبره است….
　
-ایا باور میکنند که شمس از او چه خواسته های نامشروعی داشته؟
در کتاب نفحات الانس جامی در شرح احوال مولوی می خوانیم
روزی شمس الدین، از مولانا شاهدی زیباروی التماس کرد. مولانا حرم خود را در دست گرفته در میان آورد و فرمود که: او خواهر جانی من است. [شمس]گفت: نازنین پسری می خواهم. [مولوی]فی الحال فرزند خود سلطان ولد را پیش آورد [و] فرمود که: وی فرزند من است. [شمس گفت]: حالیا اگر قدری شراب دست می داد ذوقی می کردم. مولانا بیرون آمد و سبویی از محله جهودان پر کرده بر گردن خود بیاورد.(نفحات الانس ص ۴۶۶)

شکی نیست که اوج افکار و تمایلات صوفیانه مولوی از زمان رفاقتش با شمس تبریزی شروع شد و در جای جای آثار باقی مانده از زندگانی مولوی مشهود است که یکی از این موارد داستان زیر است که در کتاب نفحات الانس جامی ص466 با تصحیح مهدی توحیدی پور ذکر شده است:
روزی خدمت مولانا شمس الدّین از مولانا شاهدی التماس کرد. مولانا حرم خود را دست گرفته در میان آورد. فرمود که: «او خواهر جَانی من است. نازنین پسری میخواهم.» فی الحال فرزند خود سلطان ولد را پیش آورد. فرمود که: «وی فرزند من است. حالیا اگر قدری شراب دست میداد ذوقی میکردیم.» مولانا بیرون آمد و سبویی از محلّۀ جهودان پر کرده بیاورد. مولانا شمس الدّین فرمود که: «من قوت مطاوعت و سِعَت مشرب مولانا را امتحان میکردم از هرچه گویند زیادت است.»
این داستان جدای از این که اشاره به یکی از عقاید باطله صوفیه یعنی «اطاعت کامل از پیر» دارد اشاره به خبث مولوی نیز دارد تا جایی که صرف اشارت شمس برای لواط! پسر خویش را مهیا میکند که این مطلب خود مشعر به دو مطلب زیر است:
*فرزند مولوی یعنی سلطان ولد خود علی قول مولوی کنده! بوده که حاضر به چنین کاری شده
**خود جناب مولوی نیز از این خصلت فرزندش آگاهی داشته لذا او را برای این کار مهیا ساخته است و الا میتوانست برود و از همان محله یهودیان مفعولی را فراهم اورد.

موسسه فرهنگی مذهبی دارالصادق | نقد فلسفه و عرفاننقد فلسفه و عرفان

وحدت وجود،عقل گریزی و جبر گرایی عارفان

مطالب غیر اخلاقی مولوی در مثنوی

محی الدین درآئینه فصوص / آیت الله حاج شیخ مرتضی رضوی ـ مجله ی شماره ی ۸ و ۹

محی الدین و خرقه / علامه مرتضی رضوی